Regen & scooterpech

De natuur van Ninh Binh viel toch een beetje tegen vergeleken met Sapa en Halong Bay, maar ook dit kunnen we weer van ons lijstje afstrepen.. We zijn over de Tam Coc rivier gevaren met een roeibootje. Tam Coc zou de Ha Long bay op land zijn, maar daar zijn wij het niet echt mee eens. We hebben wel iets nieuws gezien; onze roeier gebruikte zijn voeten om te roeien. Voelde me wel een beetje schuldig, want zo heeft hij ons 2 uur lang rond gevaren.
Na het varen gingen we lunchen bij Trang en haar familie. Trang is een Vietnamees meisje die we in Hanoi hebben ontmoet, waar zij studeert en woont. Haar broertje en vriendin waren ook vanuit Hanoi naar Ninh Binh gekomen om ons te ontmoeten, speciaal.. Er was super veel voor ons gekookt wat waren ze vriendelijk allemaal. Het eten was minder lekker, maar wel weer een ervaring. We aten in de woon/slaapkamer (deuren en privacy binnenshuis bestaan hier volgens mij niet) en zaten met z'n allen op een soort mat op de grond met het eten in het midden. We worden steeds beter in rijst met stokjes eten. Grappig om zoveel cultuur verschillen te ervaren. Na het eten wees Trang naar het bed en zei dat we een dutje konden doen.. Ze was een beetje verbaasd toen wij zeiden dat wij geen middagdutjes hadden. Maar we hebben ook een gelijkenis ontdekt... Ook deze meiden, hartstikke slank, zijn bang om dik te worden. Zo sloeg het vriendinnetje van Trang cola over en ze mocht niet te veel opscheppen van zichzelf.

Nadat we Trang wat Engels bij hebben geleerd, zou ze ons wat meer van de omgeving laten zien. Na een rondje om het rijstveld van haar ouders kwamen we alweer terug bij het huis. Haar moeder vond het leuk als we langer bleven, maar wij hadden het toch wel een beetje gezien in dit dorpje. Om niet onbeleefd over te komen, zeiden dat we onze fietsen terug moesten brengen. Dus wij weer langs de snelweg naar de stad gefietst, fietspaden kennen ze hier niet. De snelweg is trouwens niet zo snel, auto's rijden maximaal 80 km/h.

Diezelfde avond gingen we met de nachtbus naar Phong Nha, althans dat dachten we. Er was gezegd dat we rond 5/6 uur s'ochtends in Phong Nha zouden arriveren. Rond half 3 's nachts werden we wakker gemaakt en uit de bus gezet in Dong Hoi. Wij dachten dat we over moesten stappen op een andere bus, maar niks was minder waar. Daar stonden we midden in de nacht met onze backpacks in Dong Hoi. Alle hotels zagen er gesloten uit en ik zag het niet zo zitten om snachts met zijn 2en een taxi te nemen. Gelukkig was er een Spaans stel dat ook uit de bus was gezet. Zij hadden een reservering bij een hotel voor de volgende dag. We besloten met hun mee te gaan en daar een kamer te boeken om nog een paar uurtjes te slapen. Dit hotel was eigenlijk boven ons budget, maar gelukkig werd er een speciale prijs gemaakt omdat we maar een paar uur bleven.

De volgende dag, maandag 12 okt, op zoek gegaan naar een goedkoper hotel en daar een scooter gehuurd om naar de Paradise Cave in Phong Nha te gaan. Mooie en indrukwekkende grot, de lange scooter tocht was het waard. Weer moesten we op de snelweg rijden, wat nog een beetje raar voelt. Er is niet eens een vluchtstrook. Er lopen ook gewoon mensen op de weg te strompelen, die doen me heel vaak aan de serie Walking dead denken.

Dinsdag reisden we door naar Hué. We dachten dat we een toeristen bus hadden geboekt, het bleek een lokale mini van te zijn. Er hoefde gelukkig niemand bij me op schoot te zitten, maar de beenruimte was op Aziatisch formaat en we hebben 4 uur lang scheef gezeten. Toen ik tegen het bus mannetje (in elke bus 'werkt' er iemand om stoelen aan te wijzen en geld te ontvangen) zei dat we moesten plassen begon de hele bus te lachen. Waarom weet ik niet, maar even later stopten we bij een huisje. Amber en ik snel de bus uit. Het huisje bleek op slot te zijn en de bus chauffeur wees achter het huisje. Daar waren alleen wat bosjes dus hebben we gedwongen wildgeplast. Na een stukje verder rijden, zagen we een toiletgebouw maargoed hebben die Vietnamezen ook weer lol gehad.

In Hué zijn we naar de Citadel geweest. Dit is het oude stadsdeel wat heel erg lelijk en slecht bijgehouden is. We moesten betalen om naar binnen te mogen, wat op zich niet nieuw is want overal hier waar iets te bekijken is of waar je naar binnen kan, moet je betalen. Dit was weer lekker omslachtig geregeld. Bij de eerste kassa moest je een kaartje kopen bij 2 vrouwtjes en een stukje verderop zaten 2 mannetjes om het kaartje af te scheuren; Hoe creëer je werkgelegenheid?

In Hué regende het weer super veel dus vooral lekker gegeten en gedronken. Verder hebben we een massage cursus gedaan en probeerden we zelf een streetfood tour bij 3 restaurantjes te doen. Restaurant 1 bestelden we een Vietnamees menu met wat kleine hapjes, beetje tapas idee. Zo kregen we fried spring rolls, fresh springrolls, rijst pannekoekjes en een doe-het-zelf pakket om een soort verse vlees springroll te maken. De Vietnamese loempia's die wij in Nederland eten, zijn hier nergens te krijgen. Gelukkig maar, want de échte zijn veel lekkerder.
Hierna gingen we op zoek naar het 2e restaurantje, maar deze bleek gesloten te zijn.
Een stukje verderop aan de overkant van de weg rook het erg lekker dus dan maar daar wat eten. Het is in Hué gebruikelijk dat een restaurant enkel zijn specialiteiten aanbied. Bij dit restaurant was dat een soort BBQtje met vanalles erop geroosterd. Wij hadden geen idee wat dat 'vanalles' was, maar wilden het wel eens proberen. Wij verwachtten dat het voor ons werd geroosterd, maar ook wij kregen een BBQtje, waaier, rooster en inhoud. Nog steeds wisten we niet wat de inhoud was, behalve dat het vlees en groente was. De serveerster zag ons klooien met de BBQ en hielp ons gelukkig. Nog nooit een BBQ aangeraakt, bij ons is dat toch echt een mannentaak.
Toen het gaar was, kwam de serveerster gelukkig weer helpen om het vlees met stokjes van het rooster af te krijgen op ons bordje.
Toen konden we eindelijk beginnen met kluiven.. Het was best lekker maar wat was het? Het was een beetje kipachtig met meer botjes dan vlees, misschien een kuikentje. Toen zag ik het ineens, ik was aan een kikker kop aan het kluiven!!
De garnalen die we daarna kregen waren gelukkig voor ons bereid dus geen gesukkel met het rooster meer. Wel moesten deze garnalen nog helemaal gepeld worden. Ik houd er niet zo van als ik moeite moet doen voor m'n eten; kluiven, pellen en fileren is niet mijn ding dus ik was er snel klaar mee.
Op naar het volgende restaurantje op de plattegrond. Deze was nergens te bekennen en omdat het weer kei hard regende hadden we geen zin om een andere goede te zoeken. Ons motto 'eat like the locals' even laten gaan en een westerse tent in om daar nog wat te eten.
Helemaal doorweekt kwamen we terug in het hotel. Snel warm bedje in gedoken en om 21 uur sliep ik al. Best vermoeiend hoor al dat reizen ;)

Vandaag gingen we een scooter tocht van Hué naar Hoi An doen. Het begon droog en we hadden er zin in. Een stukje van deze route is ook wel bekend van Top gear zo mooi, door de bergen langs de zee af. Dat kon bijna niet fout gaan...
Eenmaal aan het scooteren begon het weer te regenen dus regenjas aan en regenhoes, die ik van mijn vriendinnetjes heb gekregen, om mijn rugzak (deze is al vaak van pas gekomen). Het was gelukkig niet zo dat we zeiknat werden dus gewoon doorrijden.
We reden weer op de snelweg en het enige wat ons soms van de auto's scheidden waren hele grote diepe plassen regenwater. Je ziet dit misschien al aankomen... Tijdens een van deze ontmoetingen met een waterplas kwam er een bus voorbij. Ik reed gewoon door want ik dacht; dat doet hij toch niet. Maar in plaats van afremmen ging de chauffeur gas bij geven en reed hij op het 'perfecte' moment kei hard door de plas waardoor ik zeiknat was. Amber reed achter mij en zag het gebeuren. We hebben er heel hard om gelachen, maar wat had ik het koud. Daarna gingen we namelijk de bergen in, over de Hai Van pass, het stukje van Top gear. Hier was het best koud en het regende en het was super bewolkt. We reden letterlijk door de wolken dus hebben weinig van het uitzicht kunnen zien.

We zouden met de scooter ook langs de kust van Danang af rijden, maar we hadden een afslag gemist. We gingen proberen om terug naar de kust te rijden, maar dan moesten we best ver terug. Een Vietnamees bood aan om voor ons uit te rijden naar het strand. Dus wij erachteraan scooteren. Hij had een sluiproute door smalle straatjes, een wankele brug en hele diepe plassen regenwater. Zo diep dat je tot aan je enkels nat werd. We reden nog geen 5 minuten achter de Vietnamees aan toen we door een zwembad heen moesten. Zelfs met je voeten op de scooter werd je nat. Amber was inmiddels ook in het bad met haar scooter en we waren bang dat onze spullen nat zouden worden dus besloten we om te draaien. Amber vergat echter de motor van haar scooter uit te zetten waardoor er heel veel water in is gekomen en hij niet meer wilde starten. De jongen was gelukkig heel behulpzaam en bracht de scooter naar een motorbike repair. Dus wij ons verhuurbedrijf opgebeld dat we problemen hadden. We konden de scooter gelukkig daar laten en samen verder rijden op mijn scooter. We zullen nog eens op avontuur gaan...
We besloten toch maar gewoon voor de 'saaie' weg te gaan.
Alsof de dag nog niet waterig genoeg was, liet ik ook nog mijn tas in een plas water vallen en Amber liet tijdens de lunch nog een glas cola over tafel vallen.. Top!
Inmiddels zijn we opgedroogd en in één stuk, veilig aangekomen in een heel fijn guesthouse. Het was een vermoeiende reis maar zo weer lekker Vietnamees eten en dan is alles weer goed.

xxxxxx